Ο Μαρτίνς κυριάρχησε και το ντέρμπι βάφτηκε «ερυθρόλευκο»

Επιστροφή στις εντός έδρας νίκες για τον Ολυμπιακό στο πρωτάθλημα, παίρνοντας το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και αποκτά έξτρα ψυχολογία ενόψει της συνέχειας. Το τελικό 2-1 ήρθε πιο εύκολα απ’ ότι δείχνει το σκορ, με τον Πέδρο Μαρτίνς να παίζει κομβικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα.

Ο Πορτογάλος τεχνικός ξαφνικά φέτος έχει ακούσει πολλά… Το γεγονός πως σε ορισμένα παιχνίδια οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης όπως τις περασμένες σεζόν, έχει φέρει ορισμένη γκρίνια προς το πρόσωπό του. Όχι σε επίπεδο… αποχώρησης για παράδειγμα αφού κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο, αλλά κυρίως στο ότι ο Μαρτίνς έχει συνηθίσει τους Πειραιώτες να «πετάνε». Στο ντέρμπι της 7ης αγωνιστικής, όμως, ο Πέδρο ήρθε για να δείξει και όχι να αποδείξει πως ξέρει να διαβάζει και να εγκλωβίζει τον αντίπαλο.

Ο Ολυμπιακός τακτικά ήταν άριστος για ένα εξηντάλεπτο, είχε διαβάσει το παιχνίδι του αντιπάλου και πάτησε πάνω στα λάθη του ΠΑΟΚ, στα οποία βέβαια τον υποχρέωσε να τα κάνει ο ίδιος. Οι γραμμές των «ερυθρόλευκων» είχαν μικρές αποστάσεις, κάτι που βοηθούσε σε pressing και transition. Ο Μαρτίνς έριξε πανέξυπνα τον Αγκιμπού πάνω στον βαρύ Εσίτι και ο μικρός τον «διέλυσε». Ντουμπλάρισμα στον Ρέαμπτσουκ, κλέψιμο της μπάλας από τον Εσίτι και 1-0. Λίγο αργότερα, τον εκθέτει ξανά και εκμεταλλεύεται τον «κρατήρα» που υπάρχει στο κέντρο του ΠΑΟΚ για το 2-0 του Μασούρα. Βέβαια στο γκολ έχει παίξει σημαντικό ρόλο και ο Ελ Αραμπί που τραβάει πάνω του τους αντιπάλους και ανοίγει χώρο στον σκόρερ.

Ρίχνει τον Γκάρι στο ματς, ξέροντας πως ορισμένα από τα στοιχεία του δεν τα έχει άλλος ποδοσφαιριστής του ρόστερ. Η έκρηξή του, το ένας εναντίον ενός, το ότι δοκιμάζει συχνά-πυκνά τα πόδια του εκτός περιοχής (σσ. δεν το έκανε με τον ΠΑΟΚ) τον κάνουν να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Θα είναι κομβικός όλη τη σεζόν για τον Ολυμπιακό, ωστόσο η ατυχία τον χτύπησε νωρίς... Τον ξέραμε, βέβαια, τι παίκτης είναι, αλλά ο εξτρέμ από το Πράσινο Ακρωτήρι είναι απολαυστικός όταν πατάει χορτάρι.

Φυσικά, το γεγονός πως ο Πορτογάλος άφησε τον (εξαιρετικό σε αρκετά από τα περασμένα ματς) Μπουχαλάκη στον πάγκο του βγήκε, αφού ο Έλληνας χαφ έμοιαζε κατάκοπος τελευταία. Ίσως σιγά-σιγά να αρχίσει να μπαίνει στο ροτέισον και ο Κούντε, με τον Εμβιλά να ξεχωρίζει με την πληθωρική παρουσία του στο κέντρο και να μην επιτρέπει στον ΠΑΟΚ να παίξει κάθετα , οδηγώντας το παιχνίδι του στα πλάγια. Πόσω μάλλον όταν βοηθούσε και σαν «σκούπα» μπροστά από τα στόπερ, με τον Άκπομ να έχει ελάχιστες επαφές με την μπάλα. Στα πλάγια, ο Μπίσεσβαρ δεν βρήκε τον χώρο που θα ήθελε, το ίδιο και ο Ζίβκοβιτς. Στα ανασταλτικά τους καθήκοντα αμφότεροι ήταν εξαιρετικοί, είχαν και τα ανεβάσματά τους, πάντως.

Το εξηντάλεπτο ήταν βγαλμένο από το… τεφτέρι, γεμάτο σημειώσεις για τον αντίπαλο, του Πέδρο Μαρτίνς που κυριάρχησε απέναντι στον Ραζβάν Λουτσέσκου, ο οποίος έδειξε αδιάβαστος. Ένας Ολυμπιακός με ωραίο και στρωτό ποδόσφαιρο, με πρέσινγκ, αλληλοκαλύψεις, ντουμπλαρίσματα και παγίδες στον αντίπαλο, που για 60 λεπτά ήταν η μοναδική ομάδα που βρισκόταν στο γήπεδο. Απειλούσε, πίσω δεν δεχόταν φάσεις και όλα κυλούσαν ιδανικά. Μετά, η κούραση βγήκε. Ο Μασούρας έδειξε σκασμένος, ο Ονιεκούρου και ο Αγκιμπού δεν κράτησαν μπάλες, ο Τικίνιο επίσης. Συν το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ αναγκάστηκε να βγει μπροστά, έκανε τους Πειραιώτες να οπισθοχωρήσουν. Παρόλα αυτά, η ανασταλτική λειτουργία ήταν πάρα μα πάρα πολύ καλή και επί της ουσίας, δεν αγχώθηκε όσο θα νόμιζε κανείς διαβάζοντας απλά το σκορ…

Follow @giorgostsanakas